• فیض و راستی
• کتاب مقدس
• فصل های کتاب

انجیل متی (فصل ۱۲)


1 در آن زمان، عیسی در روز سَبَّت از میان کشتزارها می‌گذشت و شاگردانش چون گرسنه بودند، به چیدن و خوردن خوشه‌ها آغاز کردند. 2 امّا فریسیان چون این را دیدند، بدو گفتند، اینک، شاگردان تو عملی می‌کنند که کردن آن در سَبَّت جایز نیست. 3 ایشان را گفت، مگر نخوانده‌اید آنچه داود و رفیقانش کردند، وقتی که گرسنه بودند؟ 4 چه طور به خانهٔ خدا در آمده، نانهای تَقْدِمه را خورد که خوردن آن بر او و رفیقانش حلال نبود، بلکه بر کاهنان فقط. 5 یا در تورات نخوانده‌اید که در روزهای سَبَّت، کَهَنه در هیکل سَبَّت را حرمت نمی‌دارند و بی‌گناه هستند؟ 6 لیکن به شما می‌گویم که در اینجا شخصی بزرگتر از هیکل است! 7 و اگر این معنی را درک می‌کردید که، رحمت می‌خواهم نه قربانی، بی‌گناهان را مذمّت نمی‌نمودید. 8 زیرا که پسر انسان مالک روز سَبَّت نیز است. 9 و از آنجا رفته، به کنیسه ایشان درآمد، 10 که ناگاه شخص دست خشکی حاضر بود. پس از وی پرسیده، گفتند، آیا در روز سَبَّت شفا دادن جایز است یا نه؟ تا ادّعایی بر او وارد آورند. 11 وی به ایشان گفت، کیست از شما که یک گوسفند داشته باشد و هرگاه آن در روز سَبَّت به حفره‌ای افتد، او را نخواهد گرفت و بیرون آورد؟ 12 پس چقدر انسان از گوسفند افضل است. بنابراین در سَبَّتها نیکویی کردن روا است. 13 آنگاه آن مرد را گفت، دست خود را دراز کن! پس دراز کرده، مانند دیگری صحیح گردید. 14 امّا فریسیان بیرون رفته، بر او شورا نمودند که چطور او را هلاک کنند. 15 عیسی این را درک نموده، از آنجا روانه شد و گروهی بسیار از عقب او آمدند. پس جمیع ایشان را شفا بخشید، 16 و ایشان را قدغن فرمود که او را شهرت ندهند. 17 تا تمام گردد کلامی که به زبان اشعیای نبی گفته شده بود، 18 اینک، بندهٔ من که او را برگزیدم و حبیب من که خاطرم از وی خرسند است. روح خود را بر وی خواهم نهاد تا انصاف را بر امّت‌ها اشتهار نماید. 19 نزاع و فغان نخواهد کرد و کسی آواز او را در کوچه‌ها نخواهد شنید. 20 نی خرد شده را نخواهدشکست و فتیله نیمسوخته را خاموش نخواهد کرد تا آنکه انصاف را به نصرت برآورد. 21 و به نام او امّت‌ها امید خواهند داشت. 22 آنگاه دیوانهای کور و گنگ را نزد او آوردند و او را شفا داد چنانکه آن کور و گنگ، گویا و بینا شد. 23 و تمام آن گروه در حیرت افتاده، گفتند، آیا این شخص پسر داود نیست؟ 24 لیکن فریسیان شنیده، گفتند، این شخص دیوها را بیرون نمی‌کند مگر به یاری بَعْلْزَبول، رئیس دیوها! 25 عیسی خیالات ایشان را درک نموده، بدیشان گفت، هر مملکتی که بر خود منقسم گردد، ویران شود و هر شهری یا خانه‌ای که بر خود منقسم گردد، برقرار نماند. 26 لهذا اگر شیطان، شیطان را بیرون کند، هرآینه بخلاف خود منقسم گردد. پس چگونه سلطنتش پایدار ماند؟ 27 و اگر من به وساطت بَعْلْزَبول دیوها را بیرون می‌کنم، پسران شما آنها را به یاری کِه بیرون می‌کنند؟ از این جهت ایشان بر شما داوری خواهند کرد. 28 لیکن هرگاه من به روح خدا دیوها را اخراج می‌کنم، هرآینه ملکوت خدا بر شما رسیده است. 29 و چگونه کسی بتواند در خانهٔ شخصی زورآور درآید و اسباب او را غارت کند، مگر آنکه اوّل آن زورآور را ببندد و پس خانهٔ او را تاراج کند؟ 30 هر که با من نیست، برخلاف من است و هر که با من جمع نکند، پراکنده سازد. 31 از این رو، شما را می‌گویم هرنوع گناه و کفر از انسان آمرزیده می‌شود، لیکن کفر به روح‌القدس از انسان عفو نخواهد شد. 32 و هرکه برخلاف پسر انسان سخنی گوید، آمرزیده شود امّا کسی که برخلاف روح‌القدس گوید، در این عالم و در عالم آینده، هرگز آمرزیده نخواهد شد. 33 یا درخت را نیکو گردانید و میوهاش را نیکو، یا درخت را فاسد سازید و میوهاش را فاسد، زیرا که درخت از میوهاش شناخته می‌شود. 34 ای افعی‌زادگان، چگونه می‌توانید سخن نیکو گفت و حال آنکه بد هستید زیرا که زبان از زیادتی دل سخن می‌گوید. 35 مرد نیکو از خزانه نیکوی دل خود، چیزهای خوب برمی‌آورد و مرد بد از خزانه بد، چیزهای بد بیرون می‌آورد. 36 لیکن به شما می‌گویم که هر سخن باطل که مردم گویند، حساب آن را در روز داوری خواهند داد. 37 زیرا که از سخنان خود عادل شمرده خواهی شد و از سخنهای تو بر تو حکم خواهد شد. 38 آنگاه بعضی از کاتبان و فریسیان در جواب او گفتند، ای استاد می‌خواهیم از تو آیتی بینیم. 39 او در جواب ایشان گفت، فرقه شریر و زناکار آیتی می‌طلبند و بدیشان جز آیت یونس نبی داده نخواهد شد. 40 زیرا همچنانکه یونس سه شبانه‌روز در شکم ماهی ماند، پسر انسان نیز سه شبانه‌روز در شکم زمین خواهد بود. 41 مردمان نِینَوا در روز داوری با این طایفه برخاسته، بر ایشان حکمخواهند کرد زیرا که به موعظهٔ یونس توبه کردند و اینک، بزرگتری از یونس در اینجا است. 42 مَلِکَه جنوب در روز داوری با این فرقه برخاسته، بر ایشان حکم خواهد کرد زیرا که از اقصای زمین آمد تا حکمت سلیمان را بشنود، و اینک، شخصی بزرگتر از سلیمان در اینجا است. 43 و وقتی که روح پلید از آدمی بیرون آید، در طلب راحت به جایهای بی‌آب گردش می‌کند و نمی‌یابد. 44 پس می‌گوید، به خانهٔ خود که از آن بیرون آمدم برمی‌گردم؛ و چون آید، آن را خالی و جاروب شده و آراسته می‌بیند. 45 آنگاه می‌رود و هفت روح دیگر بدتر از خود را برداشته، می‌آورد و داخل گشته، ساکن آنجا می‌شوند و انجام آن شخص بدتر از آغازش می‌شود. همچنین به این فرقه شریر خواهد شد. 46 او با آن جماعت هنوز سخن می‌گفت که ناگاه مادر و برادرانش در طلب گفتگوی وی بیرون ایستاده بودند. 47 و شخصی وی را گفت، اینک، مادر تو و برادرانت بیرون ایستاده، می‌خواهند با تو سخن گویند. 48 در جواب قایل گفت، کیست مادر من و برادرانم کیانند؟ 49 و دست خود را به سوی شاگردان خود دراز کرده، گفت، اینانند مادر من و برادرانم. 50 زیرا هر که ارادهٔ پدر مرا که در آسمان است بجا آوَرَد، همان برادر و خواهر و مادر من است.

تفسیر فشرده آیات


2 چیدن میوه از باغها یا خوشه گندم از مزارع و خوردن آنها برای رفع گرسنگی کاملا جایز و مطابق با قوانین تورات است(تثنیه۲۴:۲۳و۲۵). چیزی که در روز سَبَّت(شَبّات یا همان شنبه)انجام آن ممنوع بود، کار و تجارت کردن برای کسب سود بود. 3 جواب مسیح در آیات ۳ تا ۸ نشان می دهد که فرمان روز سَبَّت(شنبه)یااستراحت، مانع از انجام ضروریات زندگی، خدمت به خداوند یا نیکوکاری و رحمت به دیگران نمی شود. در واقع خداوند، سَبَّت(شنبه) را برقرار کرده بود تا فرصتی برای استراحت،مشارکت با دیگران، نیکوکاری و همچنین فرصتی برای تفکر و مراقبه بر اعمال (آفرینش) و کلام خداوند (کتاب مقدس) باشدو اینکه مردم در این روز از زندگی خود لذت بیشتری کسب کنند. حال آنکه فریسیان و کاتبان یهود این فرمان را تبدیل به یک دستورالعمل بسیار پیچیده و سنگین کرده بودند که مردم حتی اجازه انجام کوچکترین کاری را نداشتند. بدین ترتیب شریعت تبدیل به یک زحمت و بار سنگینی شده بود که به دوش کشیدن آن خارج از توان مردم بود(مرقس۲۷:۲). 4 «نان تقدمه» اشاره به نانی است که مختص خانه خداوند بود و فقط کاهنان مختار بودند تا از آن بخورند(لاویان۵:۲۴-۹). عمل داوود برای سیر کردن خود و گروه همراهش، هر چند خلاف رسوم مذهبی یهود محسوب می شد ولی مطلقا بر خلاف قوانین اخلاقی خداوند نبود(اول سموئیل۱:۲۱-۶). 5 کاهنان وظایف خود را حتی در روز سَبَّت(شنبه)نیز انجام می دادند که نشان دهنده این واقعیت است که بعضی از جنبه های فرمان سَبَّت و محدودیتهای آن صرفا جنبه ظاهری و سمبلیک داشت و به حقیقی برتر اشاره می کرد(عبرانیان ۹:۴-۱۱). 6 عیسی مسیح، خداوندی بود که در جسم انسانی ظاهر شده بود. وی بسیار برتر از هر هیکل(معبد) یا محل پرستشی بود که در آن صرفا مراسمی تکراری انجام می گرفت. در واقع مسیح، خود شریعت زنده خدا بود. زندگی،اعمال، گفتار و کل وجود مسیح منعکس کننده شریعت کامل و بی غل و غش خدا بود. وی نیازی به انجام رسوم مذهبی نداشت، زیرا تمام رسوم و آداب مذهبی عهد عتیق نمادها و سمبول هایی بودند که به نحوی به حقیقتی والاتر یعنی «مسیح» اشاره داشتند. با آمدن مسیح تمام آن رسوم و آداب مذهبی منسوخ و باطل گردیدند. 7 (هوشع۶:۶) 8 مسیح صاحب و مالک همه آفرینش است و تمامی عدالت و قدوسیت خدا در او ساکن است. 10 سنن یهود قرن اول میلادی، در روز سَبَّت(شنبه) مردم را از مصرف دارو یا درمان پزشکی، مگر در مواقع ضروری منع می کردند ولی قوانین اخلاقی عهد عتیق چنین محدودیتی را برای مردم قائل نیست. در واقع همانطور که مسیح به آن اشاره می کند انجام اعمال نیکو در روز سَبَّت(شنبه)جایز است. 11و12 مسیح با یک استدلال ساده بیهودگی رسم و سنن آنها را نشان می دهد. 14 علمای مذهبی قوم یهود چنان در تعصبات و رسوم مذهبی خود اسیر بودند که بجای ستایش و پرستش خداوند و شادی و سرور از شفای مرد دردمند به دنبال هلاک کردن مسیح و نابودی او بودند. 15 مسیح با انجام معجزات عظیم همچون زنده کردن مردگان، شفا دادن جذامیان، کوران، گنگان، کران، افراد مفلوج مادرزاد و آزاد کردن افراد اسیر به ارواح پلید و انجام معجزات بزرگ دیگر برای هزاران انسان دردمند، نه تنها اقتدار کامل خود را بر دنیای مادّی و غیر مادّی به اثبات رساند بلکه رحمت و محبت خدا را نسبت به انسان سقوط کرده و گناهکار آشکار ساخت. 16 شهرت عیسی به عنوان مسیح موعود در میان مردم با توجه به باور یهودیان که می پنداشتند با آمدن مسیح پادشاه،استقلال و اقتدار سیاسی و شکوفایی اقتصادی اسرائیل احیاء می گردد، مشکلاتی را برای خدمت عیسی ایجاد میکرد زیرا وی آمده بود تا با فروتنی تمام با تحمل صلیب و مرگ، نجات و رهایی واقعی از گناه و نتیجه گناه یعنی مرگ ابدی را برای همه انسانها فراهم سازد و این پیغام با باور رایج مردم در مورد مسیح موعود در تضاد بود. علاوه بر آن شهرت عیسی در میان مردم باعث اوج گیری دشمنی نخبگان و علمای مذهبی نیز می شد که موقعیت سیاسی واجتماعی خود را در خطر می دیدند. به دلایل فوق، مسیح از اینکه مردم او را شهرت دهند،اجتناب می ورزید. 18–21 (اشعیاء۱:۴۲-۴) مسیح همچون غلامی ظاهر شد تا انسانها را خدمت کند و با فروتنی تمام نه تنها برای قوم اسرائیل بلکه برای تمام امتها و اقوام دنیا امید حیات جاودانی را به ارمغان آورد(فیلیپیان۶:۲-۸). 22 دیوانهٔ کور و گنگ، یک مورد بسیار پیچیده بود که هر چند برقرار کردن ارتباط با او غیرممکن بود ولی مسیح او را بلافاصله شفا داد. توجه کنید که برای شفای این شخص،ایمان فردی نقشی نداشت. این شخص، مسیح را نمی شناخت و مسیح صرفا به خاطر رحمت و شفقتش وی را شفا بخشید. 24 علمای مذهبی که شاهدان عینی بسیاری از معجزات و شفاهای عظیمی که از مسیح صادر می شد بودند در نهایت او را از شیطان دانسته و به او ایمان نیاوردند. برای توضیحات بیشتر به(متی۳۴:۹، ۲۵:۱۰)رجوع کنید. 25–29 با سه استدلال ساده مسیح بر ادعای فریسیان خط بطلان کشید. اول اینکه اگر وی با قدرت شیطان، دیوها و ارواح پلید را اخراج می کند این بدان معنی است که شیطان بر علیه خود عمل می کند که غیر قابل تصور است زیرا به نابودی و تضعیف ملکوت شیطان می انجامد. دوم اینکه فریسیان با این ادعا عمل دیگر یهودیانی که این کاررا انجام می دادند نیز زیر سوال می بردند. توجه کنید که رسولان این قدرت را داشتند تا ارواح خبیث را اخراج کنند؛ همچنین بعضی از یهودیان مورد تائید فریسیان ارواح خبیث را اخراج می کردند(هر چند کار آنها موقتی و بی ثمر بود و چون که تغییر بنیادی در شخص دیو زده ایجاد نمی شد صرفا دیو از او خارج می گشت واین احتمال وجود داشت که در آینده ای نزدیک ارواح خبیث دوباره وارد شخص شوند و حتی وضعیت شخص بدتر از سابق گردد(متی۴۳:۱۲-۴۵)).سوم اینکه عیسی با انجام معجزات عظیم و اخراج دیوها ثابت کرد که «مسیح» و «پادشاه موعود یهود» بود و بر شیطان و ارواح خبیث اواقتدار کامل داشت. هر چندملکوت وی یک ملکوت سیاسی و دنیوی نبود بلکه در آن برهه از زمان جنبه روحانی داشت. بدین ترتیب فریسیان و علمای مذهبی قوم یهود هیچ دلیل موجهی برای ردّ مسیح و پیغامش نداشتند و صرفا تاریکی را بیشتر از نور پسند کردند و این مسئله در مورد همه انسانها نیز صادق است. 30 با توجه به توضیحات آیات ۲۵-۲۹ ، مسیح صریحا اشاره میکند که هر شخص با ایمان به مسیح عضوی از ملکوت خداوند و وارث زندگی جاودانی است و یا با بی ایمانی و عدم پذیرش مسیح عضوی از ملکوت شیطان است که به داوری خداوند و مرگ ابدی می انجامد. اشخاصی که ادعای بی تفاوتی نسبت به مسیح می کنندو یا او را کسی می دانند جز آنچه که خود مسیح ادعا می کرد، در تضاد با مسیح هستند. 31و32 فریسیان بر خلاف تمام شواهد موجود و شفاها و معجزات عظیم مسیح ،کارها و پیغام وی را به شیطان نسبت می دادند و به این ترتیب بزرگترین گناه ممکن را مرتکب می شدند یعنی کار الهی و روح القدوس را از روح شریر و شیطان می دانستند. آنها به طور حساب شده و عمدی، مسیح را رد کردند و نپذیرفتند و بنابراین دیگر هیچ راه نجاتی برای آنان وجود نداشت. توجه کنید که تمام اعمال و گفتار مسیح مطابق بااراده پدر و از طریق روح القدوس هدایت می شد. بنابراین هر گونه ضدّیت با پیغام و یا اعمال مسیح ضدّیت با روح القدوس محسوب می شود.البته توجه به این نکته حائز اهمیت است که آیات ۳۱ و ۳۲ بیشتر برای فریسیان و علمای مذهبی قوم یهود در زمان مسیح صادق بود که شاهدان عینی اعمال و گفتار مسیح بودند. در زمان کنونی نپذیرفتن مسیح و پیغام او و ضدّیت با انجیل باعث می شود که قلب چنین افرادی به تدریج سنگ شده و هرگز توبه نکنند و در نتیجه مورد آمرزش قرار نگیرند. 26و37 خداوند در روز داوری تمام گفتار،اعمال و انگیزه های هر شخص را به محاکمه خواهد آورد. همانطور که درخت از میوه اش شناخته می شود یکی از بهترین شاخصهای وضعیت قلب و باطن یک فرد، سخنان و گفتارش است. 38 فریسیان و رهبران یهود که خود شاهدان عینی بسیاری از معجزات مسیح بودند، با گستاخی آیتی آسمانی از مسیح می طلبند. منظور از آیت آسمانی، انجام کاری خارق العاده در آسمان بود مثلا به حرکت درآوردن ستاره ای یا پدیده ای غیر طبیعی و بسیار عجیب دیگر که البته هیچ فایده ای بر آن مترتب نمی بود. گو اینکه شفای دیوانه، کور و گنگ نزد فریسیان چیز مهمی نبود. برای مذهبیون خشک، متعصب و بی رحم، عقاید پوچ و سنن توخالیشان بسیار مهمتر از رحمت، شفقت، محبت و آزادی است. 39و40 «فرقه شریر و زناکار» اشاره به زنای روحانی است؛ به معنی بی وفایی و خیانت نسبت به خدای حقیقی و پرستش بتها و خدایان دروغین است (ارمیاءنبی۱۹:۲و۲۰، ۷:۵). یهودیان، خود را فرزندان ابراهیم و قوم برگزیده خدا می دانستند و افتخار می کردند که خدای حقیقی را می پرستیدند در حالی که مسیح آنها را به بت پرستی متهم می کند. در حقیقت آنها فرزندان ابراهیم نبودند بلکه فرزندان شیطان بودند(یوحنا۴۱:۸-۴۴). «آیت یونس نبی» اشاره ای است به داستان یونس نبی در عهد عتیق که توسط ماهی بزرگی بلعیده می شود و سه روز را در شکم ماهی می گذراند تا اینکه ماهی او را در ساحل دریا قی می کند(یونس نبی۱۷:۱، ۱۰:۲). مسیح هم می بایست سه روز در دل خاک میماند که به مصلوب شدن و مرگ او اشاره دارد و در روز سوّم قیام می کرد. تحقق این پیشگویی در آینده ای نزدیک حقانیت گفته ها و اعمال مسیح را بیش از پیش ثابت می کرد و از هر آیت دیگری متقاعد کننده تر بود. جالب اینجاست که در صبح زود روز یکشنبهٔ رستاخیز مسیح، نگهبانان قبر مسیح با ترس و اضطراب عظیم بلادرنگ به نزد رهبران و فریسیان وکاهنان رفتند و وقایع مربوط به قیام مسیح را به آنان گزارش دادند ولی بجای اینکه آنها بر زانوهای خود افتاده و با بیاد آوردن این پیشگویی توبه کنند و به مسیح ایمان آورند، گناهی دیگر بر گناهان خود افزودند و با رشوه دادن به نگهبانان از آنان خواستند گزارشی دروغین در میان مردم شایع سازند(متی۱۱:۲۸-۱۵). توجه کنید که از نظر یک یهودی قرن اول میلادی سه شبانه روز لزوماً به معنای ۷۲ ساعت نبود. بخشی از سه روز متوالی نیز، سه شبانه روز محسوب می شد. مسیح در روز جمعه مصلوب گشت و در عصر همان روز قبل از غروب خورشید او را دفن کردند. با این حساب از نقطه نظر یهودیان، چون مسیح روز یکشنبه صبح زود قبل از طلوع آفتاب از مرگ قیام کرد، وی سه شبانه روز در دل خاک بود یعنی بخشی از روز جمعه، کلّ روز شنبه و بخشی از روز یکشنبه. برخی از مفسرین پیشنهاد مصلوب شدن مسیح در روزهای چهارشنبه یا پنجشنبه را داده اند تا این چهار چوب زمانی سه شبانه روز کامل یا ۷۲ ساعت صادق باشد که کاملا بی مورد بوده و صحیح نیست. مسیح حتما می بایست در روز جمعه عید فِصَح یهود(مطابق تقویم رسمی ناحیه یهودیّه یا شهر اورشلیم) راس ساعت سه بعدازظهر بر روی صلیب قربانی شده، جان می داد. 41و42 در حالیکه مردم شریر نینوا که مرکز آشور باستان بود با موعظه یونس نبی که انسانی بیش نبود توبه کردند(یونس نبی۴:۳-۱۰)ولی قوم یهود که شاهدان عینی معجزات و گفتار مسیح بودند به او ایمان نیاوردند(یوحنا۱۰:۱-۱۲). ملکه جنوب اشاره ای است به ملکه سَبا(شیبا) که برای شنیدن گفته های حکیمانه سلیمان از جایی دور به اورشلیم آمد با شنیدن سخنان سلیمان که انسانی بیش نبود و خطاهای متعددی نیز مرتکب شد، به خدای واقعی ایمان آورد و وی را پرستش نمود(اوّل پادشاهان۱:۱۰و۹)، در حالیکه یهودیان عیسی را که نه تنها حقایق و حکمت الهی را برای آنان مکشوف می ساخت بلکه معجزات عظیمی برای اثبات گفته هایش نیز بعمل آورد، رد کرده و توبه نکردند. جالب اینجاست که مردم نینوا و ملکه سَبا، یهودی نبودند و از اقوام بت پرست محسوب می شدند. 43و45 اگر چه ممکن است روح شریر به هر دلیلی از فردی بیرون آید و آن شخص تصمیم گیرد که آدم بهتری شود و رفتار خود را با مذهب یا هر وسیله ای دیگر مانند روانشناسی تغییر دهد( همچون خانه ای خالی و جاروب شده و آراسته) ولی در نهایت چون که این تحول ناشی از کار روح القدوس در باطن و روح انسان نیست، بعد از مدتی وضعیت چنین فردی ممکن است حتّی از حالت اوّل بدتر شود. هر تحولی که از روح خدا در انسان بوجود نیاید محکوم به شکست است. قوم یهود، پیغام مسیح را نپذیرفتند و در نتیجه چنین سرنوشتی تلخ، انتظار آنان را می کشید. 46و47 برادران ناتنی (یعقوب، یوسف، شمعون و یهودا) و خواهران ناتنی مسیح که برای مریم و یوسف، متولد شدند. باکره بودن مریم در موقع تولد مسیح یکی از تعالیم اساسی و بنیادی مسیحیت است. باکره بودن دائمی مریم که کلیسای کاتولیک بر آن تاکید می ورزد بدین معنی که مریم تا آخر عمر باکره بوده است تعلیمی است که ریشه در کلام خدا ندارد و این آیه و نیز آیات متعدد دیگر (متی۵۵:۱۳؛ مرقس۳۱:۳، ۳:۶؛ لوقا۱۹:۳-۲۱؛ یوحنا۳:۷-۵) کاملا مشخص می سازند که بعد از تولد عیسی، مریم و یوسف زندگی کاملا عادی داشته و پسران و دختران برای آنان متولد شدند. 48-50 مادر، برادران و خواهران مسیح نیز برای نجات و داشتن حیات جاودانی باید به مسیح ایمان می آوردند و او را به عنوان خداوند و نجات دهنده خود می پذیرفتند(رساله یعقوب ۱:۱ ؛ رساله یهودا ۱:۱، توجه کنید که یعقوب و یهودا نویسندگان دو رساله عهد جدید برادران ناتنی مسیح بودند).